|
A paisaxe menés é
compartido por moitas e diferentes olladas. Observar e tantexar
cuarta a cuarta 258 km2, que é a superficie desta terra, leva o seu
tempo, diría que toda unha lonxeva vida.
|
|
A paisaxe muda continuamente, as cores non son as
mesmas un día neboado que un día de sol. As vílas non son as mesmas
dun ano para outro, sempre hai cambios.
Hai
paisaxes de primaveira cos prados verdes e as arbores cas follas
recén estrenadas.
Hai
paisaxes de verán co Ordunte rosa fucsia do brezo frorido.
Hai
paisaxes de outono entre faiedos e carballos.
Ha
paisaxes de inverno ca Peña lixeiramente « chamuscada » de branco e no
val casas con chamineias fumeantes.
|
|
|
Hai paisaxes subterráneos, máis ben chamados “paisaxes kársticos” .
Adrentrarse nas covas do val e observar unha paisaxe totalmente
diferente o exterior, onde o silenzo faise máis silenzo e onde as
penas mostran unha quietude que te trasportan ao espacio que, en
moitos casos, semella irreal. |
|
A PAISAXE MENÉS É COR, UNHA COR INTENSA E SEMPRE LIMPA GRACIAS AS
CHOIVAS.
|
|
Pero a paisaxe vai acompañada de sons que transmeten sensacións: sons
de campanas que retumban na Peña, cascadas que caen rompendo o solo,
cántigas de invisibles páxaros e na primaveira e verán o zumbido do
cortaherbas que non cesa un intre pise-la víla que pises.
|
|
|