A PAISAXE MENÉS:

 
     
 

A paisaxe menés é compartido por moitas e diferentes olladas. Observar e tantexar cuarta a cuarta 258 km2, que é a superficie desta terra, leva o seu tempo, diría que toda unha lonxeva vida.
 

A paisaxe muda continuamente, as cores non son as mesmas un día neboado que un día de sol. As vílas non son as mesmas dun ano para outro, sempre hai cambios.
Hai paisaxes de primaveira cos prados verdes e as arbores cas follas recén estrenadas.
Hai paisaxes de verán co Ordunte rosa fucsia do brezo frorido.
Hai paisaxes de outono entre faiedos e carballos.
Ha paisaxes de inverno ca Peña lixeiramente « chamuscada » de branco e no val casas con chamineias fumeantes.

   

Hai paisaxes subterráneos, máis ben chamados “paisaxes kársticos” . Adrentrarse nas covas do val e observar unha paisaxe totalmente diferente o exterior, onde o silenzo faise máis silenzo e onde as penas mostran unha quietude que te trasportan ao espacio que, en moitos casos, semella irreal.


A PAISAXE MENÉS É COR, UNHA COR INTENSA E SEMPRE LIMPA GRACIAS AS CHOIVAS.
 



Pero a paisaxe vai acompañada de sons que transmeten sensacións: sons de campanas que retumban na Peña, cascadas que caen rompendo o solo, cántigas de invisibles páxaros e na primaveira e verán o zumbido do cortaherbas que non cesa un intre pise-la víla que pises.

 

 
 

Volver a la página principal